20 دگه هِزمتکارے آتک و گوَشتی: ’او واجه! اِش اِنت تئیی داتگێن اَشرپی که من دَزمالێا بستگ و اێر کرتگاَت.
نون هما هِزمتکار آتک که آییا یکّ تالانتے رَستگاَت، گوَشتی: ’او واجه! من زانتگ که تئو تْرندێن مردے ائے، نکِشتگێنَ رُنئے و چه همۆدا مُچَّ کنئے و برئے که تُهمی دانگے نچَنڈِّتگِت.
گڑا، ده هِزمتکاری وتی کِرّا لۆٹت و هر یکّێا یکّ اَشرپیے دات و گوَشتنتی: ’تانکه من وتی سپرا جنان و پدا کایان، شما گۆن اے زَرّان سئوداگری بکنێت.‘
بادشاها گوَشت: ’من ترا وتی مُلکئے پنچ شهرئے هاکمیا دئیان.‘
چێا که منا چه تئو تُرستگ، تئو تْرندێن مردے ائے و هما که تئو اێر نکرتگاَنت، هما چیزّانی پئیردا جنئے و وتیگَ کنئے و نکِشتگێنَ رُنئے.‘
نون تَپَر تئیار اِنت درچکان چه بُنا بگُڈّیت و هر درچکے که شَرّێن بَرَ نئیاریت، گُڈّگ و آسا دئور دئیگَ بیت.“
وهدے شما منی هبرانی سرا کارَ نکنێت، گڑا چێا منا ’هُداوند، هُداوندَ‘ گوَشێت؟
هما مُردگ که دست و پادی کَپنا پَتاتگاَتنت و دێمی دَزمالێا پۆشتگاَت، ڈنّا در آتک. ایسّایا گوَشت: ”پَچی کنێت، بِلّێتی که رئوت.“
هما دَزمالی هم دیست که ایسّائے سرا بستگاَت، بله دَزمال پَٹّیانی کِرّا نهاَت، پێتکگاَت و کمّے دورتر یکّ کِرّێا اێر اَت.
گڑا، اگن کَسے بزانت کجام کار شَرّ اِنت و آ کارا مکنت، گُنهکارَ بیت.