18 دومی آتک و گوَشتی: ’او واجه! من چه تئیی یکّێن اَشرپیا، پنچ کَٹّتگ.‘
آ تُهم که شَرّێن زمینا رِتکنت هما مردمئے مِسال اِنت که هُدائے هبرا گۆشَ داریت و سرپدَ بیت و بَر و بَروَردَ دنت، بازێنے سَد سری، بازێنے شست سری و بازێنے سی سری.“
هما که دو تالانتی رَستگاَت هم آتک و گوَشتی: ’او واجه! تئو منا دو تالانت داتگاَت، اِش اَنت دو دگه که چه آ دوێنان من کَٹِّتگاَنت.‘
آ تُهم که شَرّێن زمینا رتکنت، هما مردم اَنت که هُدائے هبرا اِشکننت و مَنّنت، بَر و بَروَردَ دئینت، لهتێن سی سَری، لهتێن شست سَری و لهتێن سد سَری.“
گڑا، ده هِزمتکاری وتی کِرّا لۆٹت و هر یکّێا یکّ اَشرپیے دات و گوَشتنتی: ’تانکه من وتی سپرا جنان و پدا کایان، شما گۆن اے زَرّان سئوداگری بکنێت.‘
بادشاها گوَشت: ’شاباش، او شَرّێن گُلام! نون پمێشکا که تئو گۆن کمّێن بُنمالا تچک و راست بوتگئے، من ترا وتی مُلکئے ده شهرئے هاکمَ کنان.‘
بادشاها گوَشت: ’من ترا وتی مُلکئے پنچ شهرئے هاکمیا دئیان.‘