14 بله هما مُلکئے مردمان چه آییا نپْرتَ کرت. آییئے رئوگا رَند، کاسِد و کُلئوِش راه دات که ’ما نلۆٹێن اے مرد، مئے سرا بادشاهی بکنت.‘
و اگن بگندیت که آییئے دێما داشتَ نکنت، گڑا اَنگت که دژمنئے لشکر دور اِنت، چه پێشا په سُهل و تْرانا وتی کاسِدان رئوانَ کنت.
گڑا، ده هِزمتکاری وتی کِرّا لۆٹت و هر یکّێا یکّ اَشرپیے دات و گوَشتنتی: ’تانکه من وتی سپرا جنان و پدا کایان، شما گۆن اے زَرّان سئوداگری بکنێت.‘
بله آییا بادشاهی رَست و وتی مُلکا پِر ترّت و آتک. گڑا هُکمی کرت هما دهێن هِزمتکاران که زَرّی داتگاَتنت بیارنت، تان بزانت آیان چینچُک نَپ و سوتّ کَٹّتگ.
بله هما که منی دژمن اَنت و منی بادشاهیا نلۆٹنت، آیان منی کِرّا بیارێت و منی دێما بکُشێت.‘“
آ وتی مهلوکئے نیاما آتک و مهلوکا آ نمَنِّت.
اگن دنیا چه شما نَپرتَ کنت، بزانێت که پێسرا چه من نَپرتی کرتگ.