42 ایسّایا گوَشت: ”بینا ببئے! تئیی ایمانا ترا دْراه کرت.“
وتی هُکمی راه دات و دراهی کرتنت و چه کَلّ و کَڈّا رَکّێنتنتی.
چیا که آییا گوَشت و هما چیزّ پئیم بوت، پرمانی دات و برجاه دارگ بوت.
گڑا ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”او بانُک! تئیی باور مُهر و رێدگ اِنت، پمێشکا هما ڈئول که تئو لۆٹئے اَنچُشَ بیت.“ هما دمانا آییئے جنکّ دْراه بوت.
ایسّایا دست شهارت، دستی پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان، وشّ و پَلگار بئے.“ هما دمانا مرد چه سْیَهگَرّا پَلگار بوت.
ایسّایا چَکّ تَرّێنت و گوَشتی: ”او منی جنکّ! دلا مزن کن، تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنتگ.“ هما دمانا جنێن دْراه بوت.
گڑا ایسّایا گۆن آ مردا گوَشت: ”پاد آ، برئو، که تئیی سِتک و باوَرا ترا دْراه کرتگ.“
”تئو چه من چے لۆٹئے؟ په تئو چے بکنان؟“ آییا پَسّئو دات: ”او هُداوند! منَ لۆٹان که دوبر بگندان.“
نون ایسّایا گۆن آ جنێنا گوَشت: ”تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنت، په وشّی و سلامتی برئو.“
ایسّایا گوَشت: ”او منی جنکّ! تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنتگ، په وشّی و سلامتی برئو.“