39 آ که چه سجّهێنان پێسر و پێشگام اَتنت، کۆرِش هَکَّل کرت و گوَشتِش: ”بسّ کن، بێتئوار بئے!“ بله آییا گێشتر کوکّار کرت: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات.“
او هُداوند! ترا تئوارَ کنان، زوتّ په من بیا. وهدے ترا تئوارَ کنان، منی تئوارا گۆش دار.
بلۆٹێت، شمارا دئیگَ بیت. شۆهاز بکنێت، درَ گێجێت. دروازگا بٹُکّێت، پَچَ بیت.
گۆن آیان گوَشتی: ”او کَمباوران! شمارا چێا تُرسیت؟“ رَندا پاد آتک، گوات و گوَرمی هَکّل داتنت و توپّان پَهک اێرمۆش بوت.
ایسّا چه اۆدا راه گپت، راها دو کۆر گْوانک جنان آییئے رندا کپت و گوَشتِش: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“
او شَریَتئے کازیان! بَژن اِنت که شما زانتکاریئے هَزانگئے کلیت زرت و برت، نه وت تها آتکگێت و نه آ که راها اَنت، تها رئوگا اِشتگاَنت.“
ایسّایا په مریدان مِسالے آورت تان آیان سَرکِچ بدنت و پێش بداریت که هروهد دْوا بکننت و هچبر دلپرۆش و نااُمێت مبنت.
مردمان وتی نُنُّکێن چُکّ هم ایسّائے گوَرا آورتنت که دستِش سرا پِر بمُشیت. وهدے مریدان چُش دیست، مردمِش نِهرّ و هَکّل داتنت.
گڑا آییا کوکّار کرت: ”ایسّا، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات.“
ایسّا اۆشتات و هُکمی کرت: ”آ مردا بیارێت.“ وهدے نزّیکّ آتک، ایسّایا جُست کرت:
چه مردمانی نیاما، لهتێن پَریسیا گۆن ایسّایا گوَشت: ”او استاد! وتی مریدان نِهرّ و هَکّل کن که چُش مگوَشنت!“
ایسّا اَنگت هبرا اَت، که چه کَنیسَهئے مسترئے لۆگا، مردمے آتک و یائِروسی هال دات که ”تئیی جنکّ مُرتگ و نون استادا گێشتر دلسیاه مکن.“