3 هما شهرا، جنۆزامے هم هستاَت که هروهد کازیئے کِرّا آتک و مِنّتوار اَت که آییئے هَکّا چه دئینکارا بگیپت.
اگن کَسێا گۆن تئو اَڑ و داواے هست و ترا هَکدیوانا بارت، گڑا رَسَگا پێسر، راها گۆن آییا وتی اَڑا بگیشّێن و سُهل بکن. چُش مبیت کازیئے دێما برگ ببئے، آ ترا اَپسرئے دستا بدنت و اَپسر ترا بَندیجاها ببارت و جێل بکنت.
گوَشتی: ”شهرێا، یکّ کازیے هستاَت که آییا نه چه هُدایا تُرست و نه مردمانی پرواهیَ کرت.
تان لهتێن وهدا، کازیا جنۆزامئے پریاتئے نێمگا هچّ دلگۆشَ نکرت، بله رَندا دلا هئیالی کرت که ’راست اِنت، منا نه هُدائے تُرس اِنت و نه مردمانی پرواه.
بله اے جنۆزام منا دلسیاه کنگا اِنت. پمێشکا گهتر اِنت اِشیئے هَکّا بگران و بدئیان. چُش مبیت گۆن وتی هر رۆچیگێن رئوگ و آیگا منا گێشتر دلسیاه بکنت.‘“