13 بله هما مالیاتگیر دور اۆشتاتگاَت و آسمانی چارت هم نکرت. دستی وتی سێنَگا جت و پِریات کنانا گوَشتی: ’او هُدا! ترا منی سرا بَزّگ بات که گُنهکارے آن.‘
ما گناه کرتگ، مئے پتان هم، ما رَدێن راهے زرتگ و بدکاری کرتگ.
تئیی مِهر منا سَر بات، او هُداوند، و هما نجات هم که تئو کئول کرتگ.
او اِسراییل! اُمێتا په هُداوندا بدار، که مِهر گۆن هُدایا اِنت و کامِلێن رَکّێنگ هماییئے دستا اِنت.
او هُداوند! په وتی نامئیگی منی گناه و مئیاران ببَکش، چیا که مزن اَنت.
منی ورناییئے ناپرمانی و گناهان یات مکن، وتی مِهرئے کساسا منا یات کن که تئو نێک ائے، او هُداوند!
چیا که بێهسابێن سکّیان منا اَنگِرّ کرتگ، مئیارباریان منا گپتگ و دیستَ نکنان، چه منی سرئے مودان گێش اَنت، منی دل کپتگ.
من گوَشت: ”او هُداوند! منی سرا رهم کن، منا دْراه کن که تئیی گُنهکار آن.“
وهدے مهلوکا دیست که جمبرئے مِنُک تَمبوئے دپا اۆشتاتگ، سجّهێن مردم پادَ آتک و وتی گِدانانی دپا اۆشتاتنت و هُداوَندِش پرستِشَ کرت.
ما گناه کرتگ، رَدێن کار کرتگ، بدکار و یاگی بوتگێن و چه تئیی پَرمان و کانونان وتی دێم تَرّێنتگ.
پیلیپُس، بَرتولوما، توما و مالیاتگیرێن مَتّا، هَلْپیئے چُکّ آکوب، تَدّا،
وهدے دْوا کنێت، گڑا دورو و دوپۆستێن مردمانی ڈئولا مکنێت، چێا که آیان کَنیسَهانی تها و چارراهانی سرا اۆشتگ و دْوا کنگ دۆستَ بیت، تانکه مردم آیان بگندنت. شمارا راستێنَ گوَشان، مُزّے که آیان رَسگی اَت، رَستِش.
بله برئوێت و اے هبرئے مانایا در بگێجێت که من هئیرات و کُربانیگ کنگئے لۆٹۆک نهآن، مِهر و رهمتئے لۆٹۆک آن. من په پهرێزکاران نئیاتکگان، گُنهکارانی لۆٹگ و گْوانک جنَگا آتکگان.
هر وهدا که په دْوایا اۆشتێت، اگن شمارا گۆن یکّێا گِلَگے هست، وتی دْوائے تها آییا ببَکشێت تانکه شمئے آسمانی پت هم، شمئے گناه و مئیاران ببَکشیت.
وهدے دێم په یکّ مێتگێا پێداک اَت، ده سْیَهگَرّیێن مردم گۆن آییا دُچار کپت. دور اۆشتاتنت و
رَندا، یکّ ڈۆکێئے چَگلجاهئے کِساسا، چه مریدان دور بوت، کۆنڈانی سرا نِشت و چُش دْوایی کرت:
آ دگه سجّهێن مردم که په سئیلا آتکگاَتنت، گۆن اے نِدارگئے گِندگا سر و سێنگ جنان و مۆتک کنانا وتی لۆگان پِر ترّتنت.
وهدے شَمون پِتْرُسا اے کار دیست، چه تُرسا ایسّائے پادان کپت و گوَشتی: ”او هُداوند! منا یله دئے و برئو، چێا که من گُنهکارے آن.“
وهدے مردمان اے هبر اِشکتنت، باز دل پَدَرد بوتنت و گۆن پِتْرُس و آ دگه کاسِدان گوَشتِش: ”او براتان! ما چۆن بکنێن؟“
بله هُدا مئے سرا وتی مِهرا چُش پَدّرَ کنت: هما وهدا مَسیه په مئیگی مُرت که ما اَنگت گنهکار اتێن.
اے گپّ راست اِنت و سرجمیا مَنّگَ کَرزیت که ایسّا مَسیه په گنهکارانی رکّێنگا دنیایا آتک و اِشانی تها گَنترێن من آن.