12 من هپتگے دو رۆچ، رۆچگَ داران و وتی سجّهێن مالئے دَهیَکّا دئیان.
پمێشکا شمارا گوَشان، اگن شمئے پهرێزکاری و شَرکِردی چه پَریسی و شَریَتئے زانۆگرانی کِردا گێشتر مبیت، هچبر آسمانی بادشاهیئے دروازگا پُترت نکنێت.
هُژّار بێت! وتی نێکێن کاران په مردمانی پێش دارگا مکنێت، چێا که اے ڈئولا شمارا چه آسمانی پتئے نێمگا هچّ مُزّے نرسیت.
وهدے رۆچگَ بێت، دورو و دوپۆستێن مردمانی ڈئولا وتی دێما تابان و گمناک مکنێت. آ وتی روا گیمُّرێننت و مونجا کننت تان مردم بزاننت رۆچگ اَنت. شمارا راستێنَ گوَشان، مُزّے که آیان رَسگی اَت، رَستِش.
وهدے دْوا کنێت، گڑا دورو و دوپۆستێن مردمانی ڈئولا مکنێت، چێا که آیان کَنیسَهانی تها و چارراهانی سرا اۆشتگ و دْوا کنگ دۆستَ بیت، تانکه مردم آیان بگندنت. شمارا راستێنَ گوَشان، مُزّے که آیان رَسگی اَت، رَستِش.
رندا، یَهیائے مرید ایسّائے کِرّا آتکنت و جُستِش کرت: ”ما و پَریسی رۆچگَ دارێن، بله تئیی مرید چێا رۆچگَ ندارنت؟“
او پَریسیان! بَژن و اَپسۆز په شما که پورچێنک و سَداپ و اے دگه کاهُکانی سرا دَهیَکَّ دئیێت بله چه دادرسی و اِنساپ و هُدائے مِهرا بێهئیال و بێتْرانگ اێت. دْرێگتا، شما اے کار بکرتێننت و آ هم یله مداتێننت.
همے پئیما شما هم، آ سجّهێن هُکمان که شمارا دئیگ بوتگاَنت سَرجم بکنێت و بگوَشێت که ’ما تئیی هِزمتکار بئیگئے لاهک هم نهاێن، تهنا وتی زِمّه و ڈُبَّه سَرجم کرتگاَنت.‘“
گڑا چِه چیزّئے سرا پَهر ببندێن؟ په پَهرا جاگهے نێست. کجام راه و رَهبندئے سرا اِشیا زانێن؟ نێکێن کار و کردئے رَهبندئے سرا؟ نه، باور و ایمانئے رَهبندئے سرا.
چه وتی بازێن همکئومێن همسرۆکێا گێشتر یَهودی دینئے پابند بوتگان و وتی پت و پیرُکی دۆدانی برجم دارگا سکّ پُرجۆش بوتگان.
چێا که جسمی تَمرین بێپائدگ نهاِنت، بله هُداتُرسیئے پائدگ هر هسابا باز اِنت که په انّوگێن زندا هم هُدائے کئول و کراری گۆن اَنت و په آیۆکێن زندا هم.