26 هما ڈئولا که نوهئے باریگا بوتگ، انسانئے چُکّئے رۆچ هم اَنچُشَ بیت.
هُداوندا دیست که انسانئے رَدکاری زمینئے سرا سکّ باز اَنت و سجّهێن دل و هئیالِش مُدام گۆن بدیا اِنت و بَسّ.
گوَشتی: ”وتی جۆڑ کرتگێن اِنسانا چه زمینئے سرا گار و گُمسارَ کنان. مردمان، چارپادێن هئیوانان، لاپکَشّێن جانوَران و آسمانئے بالی مُرگان یکجاه گُمسارَ کنان، چێا که من چه اِشانی جۆڑ کنگا پَدَرد آن.“
بله هُداوند چه نوها رَزا اَت.
پدا گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”یکّ وهدے کئیت که شما په انسانئے چُکّئے رۆچانی یکّ رۆچێئے گِندگا اَرمان و آرزوَ کنێت، بله آ رۆچا نگندێت.
اَنچُش که گِرۆک چه یکّ کُنڈێا جنت و سجّهێن آسمانا جَلَشکێنیت و رُژناگَ کنت، انسانئے چُکّ هم وتی آ رۆچا، اَنچُش زاهر و پَدّرَ بیت.
آ رۆچان، مردم وَرد و نۆش و سانگ و سورا دَزگٹّ اَتنت تان هما رۆچا که نوه بۆجیگا سوار بوت. رَندا، مزنێن هار و توپّانا سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت.
چه شما آ کَس کئے اِنت که آییئے هِزمتکار چه ڈگارانی نَنگار کنگ، رمگئے چارێنگ و کارئے هلاس کنگا بیئیت، واهند آییا بگوَشیت: ’زوتّ بیا و بنند و ورگ بوَر؟‘
شمارا گوَشان که زوتّ آیانی هَکّا دنت. بله آ وهدی که انسانئے چُکَّ کئیت، بارێن سِتک و باور اے زمینئے سرا پَشتَ کپیت که آ بگندیت؟“
چه کوَهنێن جهانا هم سر نگوَست و هُداناباورانی دنیائے سرا توپّانی آورت و تهنا نوه که راستی و پهرێزکاریئے جار جنۆک اَت، گۆن هپت کَسا رَکّێنتی.
چه همے آپا آ زمانگئے دنیا بُڈّت و گار و بێگواه بوت.