7 پدا چه دومی وامدارا جُستی کرت: ’ترا چینچُک وام پِر اِنت؟‘ گوَشتی: ’یکسَد کئیل گندم.‘ هسابدارا گوَشت: ’اے تئیی وامانی کَبز اِنت. بگر و هشتاد کئیل بنبیس.‘
بله وهدے آ گُلام ڈنّا در آتک، وتی همکارێن گُلامی دیست که آییئے سد دینارئے وامدار اَت، دَستی گُٹّا سکّ داتنت و گوَشتی: ’منی وامان بدئے.‘
پَسّئوی دات: ’منا یکّ سَد کئیل زئیتونی رۆگن وام پِر اِنت.‘ هسابدارا گوَشت: ’بگر، اِش اِنت تئیی وامانی کَبز، زوتّ بنند و پنجاه کئیل بنبیس.‘
واهندا وتی لُچّ و دُزّێن هسابدار شاباش گوَشت، که آییا اے کار، گۆن اَگلمندی کرتگاَت. چێا که اے وهدئے چُکّ گۆن وتی زمانگئے مردمان دنیایی گیر و دارانی در برگا، چه نورئے چُکّان بزان هُدایی مردمان آکِلتر اَنت.
بله رَندا جنۆزام بوت. نون آییئے اُمر هشتاد و چار سال اَت و آییا چه مزنێن پرستشگاها ڈَنّ، پاد اێرَ نکرت. شپ و رۆچ، هُدایا سَنا و سَتا کنان، وتی وهد په دْوا و رۆچگَ گوازێنت.
گڑا سئیمی رَندا، دگه هِزمتکارے راهی دات، بله آیان آ هم جت و ٹَپّیگ کرت و ڈنّا گلّێنت.
رَندا، ایسّایا په مردمان اے مِسال آورت: ”مردێا انگوری باگے اَڈّ کرت و په کُنندهکاری و زمان، لهتێن باگپانئے دستا دات و وت دْراجێن سپرێا شت.