17 بزانێت که آسمان و زمینئے گار و بێران بئیگ چه شَریَتئے یکّ ٹِکّ و نُکتهێئے کپگ و دور بئیگا باز آسانتر اِنت.
شمارا راستێنَ گوَشان، زمین و آسمانئے گار و بێران بئیگا پێسر، شَریَتئے یکّ آب و ٹِکّے هم گارَ نبیت تان سجّهێن سَرجم مبنت.
زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت.
گڑا چه باورئے راها ما شَریَتا پرۆشێن و هرابَ کنێن؟ هچبر! ما شَریَتا مُهرترَ کنێن.
بله هُداوندئے گال و هبر تان اَبدَ مانیت.“ اے گال و هبر همِش اِنت که شمارا مِستاگ دئیگ بوتگ.
بله هُداوندئے رۆچ اَلّما کئیت. چُش که دُزّے اَناگتَ کئیت و سجّهێنان جاهَ سِرّێنیت. آ رۆچا آسمان گۆن تُرسناکێن تئوار و بوستگے گار و بێگواهَ بیت، اِستار و ماه و رۆچ و هرچے که آسمانا هست، آسا کپیت و آپَ بیت و زمین و هرچے که زمینا هست سُچیت و پُرَ بیت.
رندا من بلاهێن اسپێتێن تَهتے دیست و هما هم که تَهتئے سرا نِشتگاَت. زمین و آسمان چه آییئے دێما تتکنت و په زمین و آسمانا هچّ جاگهے پَشت نکپت.
رَندا من نۆکێن آسمان و نۆکێن زمینے دیست چێا که ائولی آسمان و ائولی زمین گار بوتگاَتنت و دریا هم نون نێستاَت.
هُدا چه آیانی چمّان هر اَرسێا پَهکَ کنت. مرک نون پَشتَ نکپیت و نه پُرس و نه زاری و نه دردَ بیت، چێا که پێسریگێن چیزّ گوَستگاَنت.“