چێا که یَهیا پهرێزکاریئے راه و رستَها شمئے کِرّا آتک، بله شما آییئے سرا ایمان نئیاورت. سُنگی و بَدکارێن جنێنان آییئے سرا ایمان آورت و شما اے چیزّ گۆن وتی چمّان دیست، بله اَنگت شما تئوبه نکرت و آییئے سرا ایمان نئیاورت.
ایسّایا سجّهێن جَلیلا تَرّ و گردَ کرت. آییا کَنیسَهانی تها مردم درس و سَبکَّ دات، هُدائے بادشاهیئے مِستاگَ رسێنت و مردم چه ناجۆڑی و نادْراهیان جۆڑ و دْراهَ کرتنت.
بله آ مرد که چه اۆدا در کپت، وتی دْرهبکشیئے هبری هر جاه شِنگ و تالان کرت. اے سئوَبا، نون ایسّایا سرزاهرا، هچّ شهرێا شتَ نکرت، دشت و گیابان و گِستاێن جاگهانَ ترّت. بله اَنگت مردم چه هر نێمگا آییئے کِرّا آتکنت.
’شمئے شهرئے هما دَنز که مئے پادان لگّتگ، ما آ دَنزان همِدا چَنڈێن و تکێنێن، تانکه اے دَنز شاهدی بدئینت که ما هُدائے وشّێن کُلئو په شما آورت. بله بزانێت که هُدائے بادشاهی نزّیکّ اِنت.‘