9 اَنچُش که آ کَلدارا درَ گێجیت، دۆست و همساهگانَ لۆٹیت و گوَشیت: ’گۆن من گَل و شادهی کنێت چێا که وتی گارێن کَلدارُن ودی کرتگ.‘
آییئے چِلّگیئے هال که سیاد و همساهگان سر بوت و اِشکتِش هُداوندا آییئے سرا مزنێن مِهر و رهمتے کرتگ، گڑا گۆن آییئے وشّیا هۆر و شریکدار بوتنت.
همے پئیما من شمارا گوَشان، اگن یکّ گُنهکارے چه وتی گناهان تئوبه بکنت و هُدائے راها بیئیت، هُدائے پرێشتگانی بارگاها جشن و شادهی گِرگَ بیت.“
یا که اگن جنێنێا ده کَلدار ببیت و چه آ دهێن کَلداران یکّے گار ببیت، گڑا په وتی گارێن کَلدارئے شۆهازا، چِراگ رۆکَ نکنت و لۆگا نرۆپیت؟ تان آییا در مگێجیت چه وتی شۆهازا دستَ کَشّیت؟