چُکّا پتئے مِنّتگیریئے پَسّئوا گوَشت: ’وتی دلا بچار، من اینچک سالا تئیی کِرّا گُلامێئے ڈئولا کار کرتگ، هچبر چه تئیی هُکما در نبوتگان و تئو منا یکّ شِنِکّے هم نداتگ که گۆن وتی دۆست و همبلان شادهی بکنان.
یا که اگن جنێنێا ده کَلدار ببیت و چه آ دهێن کَلداران یکّے گار ببیت، گڑا په وتی گارێن کَلدارئے شۆهازا، چِراگ رۆکَ نکنت و لۆگا نرۆپیت؟ تان آییا در مگێجیت چه وتی شۆهازا دستَ کَشّیت؟
ایسّایا گوَشت: ”شما هما اێت که مردمانی دێما وتا تچک و پهرێزکار پێشَ دارێت، بله هُدا چه شمئے دلئے هالان سَهیگ اِنت. شمارا بگوَشان، هما چیزّ که مردمانی گوَرا باز کیمّتی اِنت، هُدا چه آ چیزّا سکّ بێزار اِنت.