32 بله انّون مارا پمێشکا جشن و شادهی کنگی اِنت که تئیی اے برات مُرتگاَت و نون زندگ بوتگ، گار و بێگواه اَت و نون ودی بوتگ و آتکگ.‘“
بِلّ که شادهی و شادمانیا بِشُکنان، بِلّ آ هڈّ که تئو درُشتگانت گَل و بال ببنت.
انسانئے چُکّ په گُنهکار و گارێنانی رَکّێنگا آتکگ.
چێا که منی اے چُکّ مُرتگاَت بله نون پدا زندگ بوتگ، گار اَت و نون ودی بوتگ. اے ڈئولا آیان گَل و شادهی کرت.‘
پتا گوَشت: ’او منی چُکّ! تئو هروهد منی کِرّا ائے و هرچے که منا هست آ سجّهێن تئییگ اَنت،
بله انسانئے چُکّ آتکگ، وارت و نۆشیت و شما گوَشێت: ’لاپی و شرابیے، مالیاتگیر و گُنهکارانی سَنگت اِنت.‘
چێا که، اگن آیانی دئور دئیگ جهانئے سُهل و وشّانی اِنت، گڑا آیانی زورگ چه مُردگان زِندگ بئیگا اَبێد، چے بوتَ کنت؟
نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت.
هچبر! بِلّ که سجّهێن مردم درۆگبند ببنت، هُدا راستگۆ اِنت! هما پئیما که نِبیسگ بوتگ: ”پمێشکا، تئو که هبرَ کنئے برهکّ ائے و دادرسیئے وهدا کامیاب.“