31 پتا گوَشت: ’او منی چُکّ! تئو هروهد منی کِرّا ائے و هرچے که منا هست آ سجّهێن تئییگ اَنت،
بله تئیی اے چُکّا تئیی مال گۆن کَهبگێن جنێنان گار و گارت کرتگ و تئو په آییئے پِر تَرّگا پابُندی گوَسک کُشتگ.‘
بله انّون مارا پمێشکا جشن و شادهی کنگی اِنت که تئیی اے برات مُرتگاَت و نون زندگ بوتگ، گار و بێگواه اَت و نون ودی بوتگ و آتکگ.‘“
گُلام دائِما واجهئے لۆگا نمانیت، بله چُکّ دائِما مانیت.
نون جُستَ کنان، هُدایا وتی کئوم دئور داتگ و یله کرتگ؟ هچبر! چێا که من وت هم اِسراییلیے آن، چه اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچا آن و بِنیامینئے کَبیلها.
”کئیا آییارا چیزّے داتگ که بَدلا چیزّے بگیپت؟“
آ، اِسراییلی اَنت که په چُکّی زورگ بوتگاَنت. شان و شئوکت، اَهد و پئیمان، شَریَتئے رسگ، پرستشئے راه و رَهبند و هُدائے لبز و کرار همایانیگ اَنت.