اورشَلیم، او اورشَلیم! تئو پئیگمبرانَ کُشئے و هُدائے راه داتگێنان سِنگسارَ کنئے. باز رندا من لۆٹتگ تئیی چُکّان وتی کِرّا مُچّ و یکجاه بکنان، اَنچُش که نکێنکێن مُرگے چورگ و چیپُّکان وتی بال و بانزُلانی چێرا مُچَّ کنت، بله شما نلۆٹت.
چُکّا پتئے مِنّتگیریئے پَسّئوا گوَشت: ’وتی دلا بچار، من اینچک سالا تئیی کِرّا گُلامێئے ڈئولا کار کرتگ، هچبر چه تئیی هُکما در نبوتگان و تئو منا یکّ شِنِکّے هم نداتگ که گۆن وتی دۆست و همبلان شادهی بکنان.
وهدے آ پَریسیا که ایسّا مهمان کرتگاَت اے دیست، وتی دلا گوَشتی: ”اگن اے مرد پئیگمبرے بوتێن، اَلّما زانتگاَتی اے جنێن که آییا دست پِر کنگ و مُشگا اِنت، کئے اِنت و چۆنێن گُنهکارے.“
بله لهتێن رۆچا و رَند، بازێن یَهودی چه اَنْتاکیَه و اِکُنیَها آتک و شهرئے مردمِش وتی نێمگا تَرّێنتنت. پولُسِش سِنگسار کرت و گۆن اے هئیالا که مُرتگ، کَشّان کنان چه شهرا ڈنّ دئور دات،