19 چ. منا وتی هِزمتکارانی ڈئولا یکّ هِزمتکارے بکن.‘
منِ آکوب اینچُک مِهر و وپا نکَرزان که تئو گۆن وتی هِزمتکارا کرتگ. وهدے من چه اُردُنئے کئورا گوَزگا اَتان، منا بَسّ وتی اَسا گۆن اَت، بله نون دو اُردگاهئے واهُند آن.
تئیی بارگاهئے یک رۆچے گهتر اِنت چه دگه جاگهێئے هزاران رۆچا، چه بدکارانی تمبوانی تها آرامێن زندێئے گوازێنگا منا وتی هُدائے درگاهئے دپا اۆشتگ دۆسترَ بیت،
نون وتی پتئے کِرّا پِرَ ترّان و آییا گوَشان: او منی پت! من تئیی و آسمانئے هُدائے گُنهکار آن و
گڑا پاد آتک و دێم په پتئے لۆگا رهادگ بوت. پتا که چه دورا دیست دلی په آییا سُتک و په اِشتاپی آییئے دێما تچان بوت و گوَراَمبازی کرت و چُکّتی.
وهدے شَمون پِتْرُسا اے کار دیست، چه تُرسا ایسّائے پادان کپت و گوَشتی: ”او هُداوند! منا یله دئے و برئو، چێا که من گُنهکارے آن.“
پمێشکا، هُدائے پُرواکێن دستئے چێرا وتا بێکِبر و دربێش بکنێت تانکه آ، وتی گیشێنتگێن وهدا شمارا بُرز و سرپراز بکنت.