16 اۆدا همینچُک شدیگ بوت که دلیَ لۆٹت هما کۆسَگان بوارت و وتی لاپا سێر بکنت که هوکّانی وراک اَتنت، بله کَسّا په ورگا هچّ ندات.
منی راستێن نێمگا بچار، کسّ نێست که منی هئیالا ببیت. منا پناه نێست و کسّ منی زِندئے پگرا نهاِنت.
بێپَهم و نزانتکار اتان، تئیی درگاها هئیوانێئے پئیما، چه پَهم و پۆها ڈنّ.
پاک و پَلگارێن چیزّان کُچکّان مدئیێت و وتی مروارِدان هوکّانی دێما مپرّێنێت. چۆ مبیت که آیان لگتمال بکننت و پِر بترّنت و شمئے جندا دِرّ و دْراش بکننت.
هما مُلکا، یکّ مردمێئے کِرّا شت و په کارێئے گِرگا وتا لچّێنتی. گڑا، آییا وتی ڈگارانی سرا هوکّانی چارێنۆک کرت.
وهدے هۆشی کرت و زانتی، گۆن وت گوَشتی: ’منی پتئے بازێن نئوکر و کاردارا لاپئے سێرا وراکَ رسیت و من اِدا شُدا مَرک آن.