13-14 لهتێن رۆچا و رَند، کَسترێن چُکّا وتی سجّهێن بهر یکجاه کرت، زرت و دورێن مُلکێا شت و سجّهێن زَرّی په هئوَسناکی گار کرتنت. رَندا، آ مُلکا سکّ ڈُکّال کپت و آ دَستنگ و مُهتاج بوت.
په راستی آ که چه تئو دور اَنت گار و گُمسارَ بنت و همایان بێرانَ کنئے که گۆن تئو بێوَپا اَنت.
کَسترێنا یکّ رۆچے گۆن پتا گوَشت: ’او منی پت! چه تئیی مال و مِلکتا، هرچے که منی بهر و وَنڈا کپیت منا انّون بدئے.‘ گڑا پتا وتی سجّهێن مال و مَڈّی دوێن چُکّانی سرا بهر کرت.
بله تئیی اے چُکّا تئیی مال گۆن کَهبگێن جنێنان گار و گارت کرتگ و تئو په آییئے پِر تَرّگا پابُندی گوَسک کُشتگ.‘
ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”هَزگار و هستۆمندێن مردێا هسابدارے هستاَت. وهدے په آییا اے هال سر بوت که هسابدار آییئے مالا وارت و گارَ کنت،
یکّ مالدار و هَزگارێن مردێا مُدام گرانکیمّتێن پُچّ و پۆشاکَ پۆشت و وتی رۆچی په ائیش و نۆشَ گوازێنتنت.
وتی گَندگێن کارانی سِزا و پدمُزِّشَ رسیت. آیانی شادهی همِش اِنت که رۆچئے رُژناییا مَست و هنۆش ببنت. گۆن شما هۆر وراک ورگئے وهدا، آ وتی ائیش و نۆشانی تها گَرک اَنت و اے په شما بَنّامی و پۆلنگے بیت.