10 همے پئیما من شمارا گوَشان، اگن یکّ گُنهکارے چه وتی گناهان تئوبه بکنت و هُدائے راها بیئیت، هُدائے پرێشتگانی بارگاها جشن و شادهی گِرگَ بیت.“
هرکَس مردمانی دێما منا بمَنّیت، من هم وتی آسمانی پتئے دێما آییا مَنّان،
هُژّار بێت. چه اے کَسانێنان یکّێا هم کماَرزش مزانێت و اێر مجنێت. من شمارا گوَشان که آسمانا اِشانی پرێشتگ، مُدام منی آسمانی پتئے چِهرگا گندنت.
همے پئیما، شمئے آسمانی پت چه اے کَسانێنان یکّێئے گار بئیگا هم رزا نبیت.
من شمارا گوَشان که هرکَس مردمانی دێما منا بمَنّیت، انسانئے چُکّ هُدائے پرێشتگانی دێما آییا مَنّیت.
بله هرکَس مردمانی دێما منا ممَنّیت، من هم هُدائے پرێشتگانی دێما آییا نمَنّان.
من شمارا گوَشان نه، شما هم، اگن تئوبه مکنێت، همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.“
ایسّایا گێش کنان کرت و گوَشتی: ”یکّ مردێا دو مردێنچُکّ هستاَت.
من شمارا گوَشان، همے ڈئولا په یکّ پشۆمانێن گُنهکارێا آسمانا مزنێن جشنے گِرگَ بیت، بله په نئود و نُه پهرێزکارا که آیان پشۆمانی درکار نهاِنت چُشێن جشنے گِرگَ نبیت.
اَنچُش که آ کَلدارا درَ گێجیت، دۆست و همساهگانَ لۆٹیت و گوَشیت: ’گۆن من گَل و شادهی کنێت چێا که وتی گارێن کَلدارُن ودی کرتگ.‘
پمێشکا ترا گوَشان: اے جنێنئے بازێن دۆستیئے سئوَب اِش اِنت، که اِشیئے بازێن گناه بَکشگ بوتنت، بله آ که آییئے دۆستی کمتر اِنت، هما اِنت که آییئے بَکشتگێن گناه کمتر اَنت.“
اے هبرانی اِشکنگا رَند، آ بێتئوار بوتنت، هُدااِش ستا و سنا کرت و گوَشتِش: ”راست اِنت که هُدایا درکئوم هم، پشۆمانیئے مۆه داتگاَنت که چه وتی گناهان تئوبه بکننت و اَبدمانێن زِندا برسنت.“
بله شپا یکّ وهدے، هُداوندئے پرێشتگێا بَندیجاهئے دروازگ پَچ کرتنت و آ چه جێلا در آورتنت و گوَشتی:
بلکێن آ په کسانێن وهدێا پمێشکا چه تئو سِستگ و دور بوتگ که په مُدامی ترا برسیت،