9 گڑا، آ مهماندار که شما هر دوێنی لۆٹتگاَنت، ترا گوَشیت: ’وتی جاها آییا بدئے.‘ گڑا تئو پَشَل و شرمندگَ بئے و ناچاریا، چه سجّهێنان جَهلترَ نندئے.
وهدے ایسّایا چُش گوَشت، آییئے سجّهێن بَدواه پَشَل و شرمندگ بوتنت. بله اے دگه سجّهێن مردم چه ایسّائے اے مۆجزه و اَجَبێن کاران باز وَشدل و شادان بوتنت.
اَنچێن کار بکنێت چه آیان پَدّر ببیت که شما په دل چه وتی گناهان پشۆمان بوتگێت. وتی دلا پَهر مبندێت که ’ما اِبراهێمئے نَسل و اۆبادگ اێن.‘ من شمارا گوَشان که هُدا چه اے سِنگ و ڈۆکان هم، په اِبراهێما چُکّ و اۆبادگ پێدا کرتَ کنت.