بله په اے سئوَبا که ریشّگ و وَنڈالی نجتگ، هُدائے هبر آییئے دلا، تان دێرا نمانیت و جاگهَ نکنت. وهدے هُدائے گال و هبرانی سئوَبا سکّی و آزارے برسیتی، هما دمانا چه راها ٹَگلیت و کپیت.
کئے اِنت آ که لۆٹیت بُرجے ببندیت، بله چه بُرجئے بندگا پێسر، منندیت و آییئے زرّ و مالئے هسابا مکَشّیت و مچاریت که بارێن اے کارئے سَرجم و پوره کنگئے واک و توانی هست یا نه؟
من پمێشکا سَکّی و سۆری سگّگا آن، بله شرمندگ نهآن چێا که زانان من کئیی سرا ایمان آورتگ و دلجم آن که آییا اے واک و توان هست که تان وتی آیگئے رۆچا هما امانتئے نگهپانیا بکنت که منا داتگی.