26 ”آ که لۆٹیت منی مرید ببیت، اگن چه وتی پت و مات، جَن و چُکّ، برات و گهاران و چه وتی جندئے ساها هم سر مگوَزیت، منی مرید بوتَ نکنت.
جی هئو! من گۆن آیان سکّ نپرتَ کنان، آ منی دژمن جۆڑ بوتگاَنت.
کَسێا که وتی پت و مات چه من دۆستترَ بنت، آ منا نکرزیت و کَسێا که وتی بچکّ و جنکّ چه من دۆستترَ بنت، آ هم منا نکرزیت.
سئیمیا گوَشت: ’من نۆکی سور کرتگ، پمێشکا آتکَ نکنان.‘
مزنێن رُمب و مُچّیے، ایسّایا همراهی کنگا اَت. آییا دێم گۆن آیان تَرّێنت و گوَشتی:
هرکَسا که وتی زِند دۆست اِنت، گاریَ دنت، و هرکَس که اے جهانا چه وتی زِندا سرَ گوَزیت، آ وتی زندا رَکّێنیت و اَبدمانَ کنت.
منا په وتی ساه و زِندا پرواه نێست، منی یکّێن واهگ اِش اِنت که وتی دئور و باریگا په سر برسێنان و هُداوندێن ایسّائے داتگێن کارا سَرجم بکنان، بزان هُدائے مِهر و رهمتئے مِستاگا برسێنان.
اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”آکوب منا دۆست اَت و چه ایسّوا نپرتُن کرت.“
تهنا اے چیزّ نه، وتی هُداوندێن ایسّا مَسیهئے پَجّاه آرگئے گَنجئے دێما، من هر چیزّا تاوانے سرپدَ بان، چێا که من په هماییئیگی اے سجّهێن یله داتنت. من اِشان بَسّ گَند و گَسَڑ سرپدَ بان که منی کَٹّ تهنا مَسیه ببیت و
مئے برات، گوَرانڈئے هۆن و وتی شاهدیئے لبزئے سئوَبا، بُهتام جنۆکئے سرا بالادست بوتگاَنت. مرکئے دێما آیان وتی ساهئے هچّ پرواه نکرتگ.