22 رَندا، گُلام آتک و گۆن هُدابُندا گوَشتی: ’واجه! هرچے که تئو منا هُکم دات من هما ڈئولا کرت، بله اَنگت جاگه هستاِنت.‘
هُداوند اَدل و انساپَ کنت و په سجّهێن سِتَم دیستگێنان دادرَسی.
او اِسراییل! اُمێتا په هُداوندا بدار، که مِهر گۆن هُدایا اِنت و کامِلێن رَکّێنگ هماییئے دستا اِنت.
گُلام آتک و وتی هُدابُندی چه سجّهێنانی هالا سَهیگ کرت. هُدابُند اے هبرانی اِشکنگا سکّ زَهر گپت و هُکمی کرت: ’په اِشتاپی برئو، چه شهرئے تَنْک و رَهسران، سجّهێن نێزگار، مُنڈ، کۆر و لَنگان په اے مهمانیئے ورگا بیار.‘
گڑا هُدابُندا وتی گُلام هُکم کرت: ’شهرا ڈنّ، راه و رَهسران برئو، مردمان شۆهاز کن و آیان مِنَّت کن و منی لۆگا بیار تانکه مهمانجاه چه مردما پُرّ ببیت.‘
منی پتئے لۆگا بازێن بانے هست. اگن نه، من شمارا گوَشتگاَت که رئوان تانکه په شما جاگهے تئیار بکنان.
آ مئے گناهانی شۆدۆکێن کُربانیگ اِنت، تهنا مئێگ نه، سجّهێن جهانئے گناهانی کُربانیگ اِنت.