4 گُمانَ کنێت هما هژدهێن مردم که سیلوهائے بُرج آیانی سرا کپت و مُرتنت، چه اورشَلیمئے آ دگه سجّهێن مردمان رَدکارتر اَتنت؟
وهدے هساب گِرگا لگّت، یکّ مردے آییئے دێما آورتِش که لکّانی لکّ وامدار اَت،
مئے گناه و رَدیان ببَکش، اَنچُش که ما وتی سجّهێن دئینکار بَکشتگاَنت.
مئے گناه و رَدیان ببَکش، اَنچُش که ما وتی سجّهێن دئینکارانَ بَکشێن. مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے.‘“
من شمارا گوَشان نه، چُش نهاِنت، بله اگن تئوبه مکنێت، شما هم همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.
من شمارا گوَشان نه، شما هم، اگن تئوبه مکنێت، همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.“
گوَشتی: ”هما مرد که نامی ایسّا اِنت، آییا گِل ترّ کرت، منی چمّان پِر مُشت و گوَشتی که شیلواهئے هئوزا برئو و چمّان بشۆد. من شتان و چمّ شُشتنت و نون گِندگا آن.“
گوَشتی: ”برئو، وتی چمّان شیلواهئے هئوزا بشۆد.“ (شیلواهئے مانا ”دێم داتگێن“ اِنت.) گڑا آ شت، چمّی شُشتنت، بینا بوت و آتک.
مردمان وهدے پولُسئے دستا پتاتگێن مار دیست، وتمانوتا گوَشتِش: ”اَلّما اے مرد هۆنیگے که چه دریایا رَکّتگ بله نون اِنساپئے هُدا آییا زندگا نئیلیت.“