12 وهدے ایسّائے چمّ په آییا کپتنت، تئواری کرت و گوَشتی: ”او جنێن! تئو چه وتی ناجۆڑیا رَکّتئے.“
وتی هُکمی راه دات و دراهی کرتنت و چه کَلّ و کَڈّا رَکّێنتنتی.
ایسّایا سجّهێن جَلیلا تَرّ و گردَ کرت. آییا کَنیسَهانی تها مردم درس و سَبکَّ دات، هُدائے بادشاهیئے مِستاگَ رسێنت و مردم چه ناجۆڑی و نادْراهیان جۆڑ و دْراهَ کرتنت.
بێگاها مردمان بازێن جِنّی گنۆک ایسّائے کِرّا آورت، آییا گۆن وتی یکّێن هبرا جِنّ چه آیان کَشّتنت و سجّهێن نادْراه وشّ و دْراه کرتنت.
یکّ جنێنے همۆدا اَت که هژده سالا، یکّ اَرواهێا نادْراه کرتگاَت. کُمپی جتگاَت و هچّ ڈئولا وتی سْرێنی تچک کرتَ نکرت.
ایسّایا وتی دست آییئے سرا اێر کرت و هما دمانا آ کُمپێن جنێنئے سْرێن تچک بوت و هُدائے سِپَت و سَنایا لگِّت.
گڑا، اے جنێن، که اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچ اِنت و هژده سال اِنت که شئیتانا وتی بندیگ کرتگ، چێا شَبَّتئے رۆچا چه وتی اَزابان آزات و آسودگ کنگ مبیت؟“