46 آییئے هُدابُند اَنچێن رۆچ و ساهتێا کئیت و رسیت که آ نزانت و وَدارا نهاِنت. گڑا هُدابُند آییا ٹُکّر ٹُکّرَ کنت و بێوپا و ناباورانی نیاما دئورَ دنت.
هُداوند پهرێزکار و بدکارانَ چَکّاسیت، آییئے روه چه همایان نپرتَ کنت که شِرّ و شِدّتِش دۆستَ بیت.
چیا که بدکار گُڈّگَ بنت، بله آ که هُداوندئے ودارا اَنت مُلکا میراسَ برنت.
چیا که هُداوند وتی کئوما یلهَ نکنت و وتی میراسا دئورَ ندنت.
آییئے هُدابُند اَنچێن رۆچ و ساهتێا کئیت و رسیت که آ نزانت و ودارا نهاِنت.
گڑا هُدابُند آییا ٹکّر ٹکّرَ کنت و شَتَلکارانی نیاما دئورَ دنت. اۆدا گرێونت و دَنتان په دنتانَ درُشنت.
همے پئیما تئیار ببێت، چێا که انسانئے چُکّ اَنچێن وهدێا کئیت که شما آییئے اِنتزار و وَدارا نبێت.“
بله اگن هما کارمَستر وتی دلا بگوَشیت: ’اَنگت منی هُدابُندئے آیگا باز وهد هست‘ و پمێشکا ورگ و چرگا ملار و هنۆش ببیت و وتی همکارێن گُلام و مۆلدان لَٹّ و کُٹّ بکنت.
آ هِزمتکار که وتی هُدابُندئے واهگ و دلکَشّیانَ زانت، بله اَنگت آییئے رَزا و مُرادانی سرا کار کنگا وتا تئیارَ نکنت، بازێن لَٹّے وارت.
”بچار، من دُزّکاییَ کایان. بَهتاور هما اِنت که آگهَ مانیت و وتی پۆشاکان تئیارَ داریت تانکه آ جاندرا در مئیئیت و آییئے ننگ گِندگ مبیت.“