45 بله اگن هما کارمَستر وتی دلا بگوَشیت: ’اَنگت منی هُدابُندئے آیگا باز وهد هست‘ و پمێشکا ورگ و چرگا ملار و هنۆش ببیت و وتی همکارێن گُلام و مۆلدان لَٹّ و کُٹّ بکنت.
آ دگران آییئے گُلام گپت و سُبکّ و بےاِزّت کرت و کُشتنت.
شمارا راستێنَ گوَشان، هُدابُند هما هِزمتکارا وتی سجّهێن مال و هستیئے کارمَسترَ کنت.
آییئے هُدابُند اَنچێن رۆچ و ساهتێا کئیت و رسیت که آ نزانت و وَدارا نهاِنت. گڑا هُدابُند آییا ٹُکّر ٹُکّرَ کنت و بێوپا و ناباورانی نیاما دئورَ دنت.
هُژّار بێت، چُش مبیت که شمئے دل په نِشه و ملاران برئوت و زِندئے پِگر و اندۆه شمئے دلا گرانبار بکنت و آ رۆچ اَناگت شمئے گُٹّا لۆپ ببیت.
گوَشتی: ”هرکَس مهمانان شرترێن شرابا پێسرا دنت. وهدے آ مَست و ملارَ بنت، رَندا اَدنا و اَرزانترێنا کاریت. بله تئو شرترێن شراب نۆکی آورتگ.“
آ رۆچان، وتی گُلام و مۆلِدان چه وتی روها سررێچَ کنان و آ هم پئیگمبریَ کننت.
چێا که چُشێن مردم مئے هُداوند مَسیهئے هِزمتا نکننت، آ وتی لاپئے گُلام اَنت و گۆن وتی نرم و چرپێن زبانا سادَهێن مردمان رَدَ دئینت.
چێا که هما که وپسنت، شپا وپسنت و هما که شرابَ ورنت، شپا شرابَ ورنت و بێسارَ بنت.
وتی گَندگێن کارانی سِزا و پدمُزِّشَ رسیت. آیانی شادهی همِش اِنت که رۆچئے رُژناییا مَست و هنۆش ببنت. گۆن شما هۆر وراک ورگئے وهدا، آ وتی ائیش و نۆشانی تها گَرک اَنت و اے په شما بَنّامی و پۆلنگے بیت.
آیان آزاتیئے کئول و وادهَ دئینت بله وت سِلکاریئے گُلام و بندیگ اَنت. چێا که هرکَس چیزّێا وتی واجه و مسترَ کنت، وت آییئے گُلام و بندیگَ بیت.
اِشان تئیی پَلگارتگێن مردم و پئیگمبرانی هۆن رێتکگ، پمێشکا تئو اِشانا هۆن په نۆشگا داتگ. اے همِشیئے لاهک اَنت.“
پئیگمبر و هُدائے پَلگارتگێن مردم و هرکَس که دنیائے تها کُشگ بوتگ، آیانی هۆن اے شهرئے تها در کپت.“