گۆن آیان گوَشتی: ”پمێشکا شَریَتئے هر زانۆگر که آسمانی بادشاهیئے مریدے بیت، هما مردئے ڈئولا اِنت که چه وتی هَزانگا هر پئیمێن نۆک و کوَهنێن چیزّ درَ کنت.“
اگن من دێر کُرت، تئو بزانئے که هُدائے لۆگئے مردم بایَد گۆن یکدومیا چِه پئیما پێش بیاینت، هما که نمیرانێن هُدائے کلیسائے مردم اَنت و راستیئے مِنُک و بُنیاد اَنت.
تئو هُدائے هبرئے جارا بجن، وهد و ناوهد په جار جنگا تئیار بئے. مردمان هکّل کن و گۆن مزنێن سبر و اۆپار و بازێن سر و سۆجے آیانی ردیان راست کن و دلبَڈّیاِش بدئے.