هما هِزمتکار و دَزبۆجانی پئیما ببێت که رَهچار اَنت آیانی هُدابُند کدێن چه سور و آرۆسئے شادهیان پِرَ ترّیت و اَنچُش که کئیت و دروازگا ٹُکّیت، آ دروازگا پَچَ کننت.
گڑا من چه آسمانا تئوارے اِشکت، گوَشگا اَت: ”نبشته کن: مُردگ بَهتاور اَنت، هما که چه اِد و رند هُداوندئے راها مرنت.“ پاکێن روه هم گوَشیت: ”هئو، آیانی زهمتکَشّیَ هَلّنت و آ آرامَ گرنت، چێا که آیانی کرتگێن کار آیانی همراه اَنت.“