20 بله هُدایا گوَشت: ’او نادان! اِنشپی تئیی ساه چه تئو گِرگَ بیت، گڑا تئیی اے مُچّ کرتگێن مال و مِلکت کئییگَ بنت؟‘
بێشکّ انسان چۆ ساهگێا چکرّیت، بێشکّ که آ مُپت و ناهودگا تچ و تاگَ کنت، مُچّ و اَمبارَ کنت، بله نزانت که کئیا رسنت.
چیا که گِندگا اێن، دانا هم مرنت و نادان و بێسُدّ هم هلاکَ بنت و وتی مال و هستیا په دگرانَ کِلّنت.
اناگت گار و زئوالَ بنت، چه تُرسا سَرجما بێرانَ بنت.
بله چه آیانی هِرسئے پوره بئیگا پێسر، که وراکِش اَنگت دپا اَت،
او ناسرپدان! آییا که شمئے ڈنّی نێمگ، بزان جسم و جان اَڈّ کرتگ، شمئے دل و درون هم هماییا نجۆڑێنتگ؟
هما وهدا که مردمَ گوَشنت ”اَمن و امان اِنت“، آیانی سرا اَناگت تباهیے کئیت، انچۆ که لاپپُرّێن جنێنێئے چِلّگی درد اناگتَ کایَنت، و آ تَتکَ نکننت.
هما مردم که اے دنیایا هستۆمند اَنت، آیان هُکم بدئے که گُروناک مبێت و وتی اُمێتا گۆن وتی مال و هستیا مبندێت که مال و هستیَ کئیت و رئوت. وتی اُمێتا هُدائے سرا ببندێت که گۆن دَسپَچی مارا اَلکاپ و پراوانێن زندے دنت.
چێا که ما دنیایا هچّ نئیاورتگ و وتی همراهیا چه دنیایا هچّ بُرت هم نکنێن.
شما همینچُک هم نزانێت که باندا چے بیت. شمئے زِند چیّے؟ شما باپ و هُرمئے پئیما اێت که دمانُکێا گِندگَ بیت و پدا گارَ بیت.