هما مردم که اے دنیایا هستۆمند اَنت، آیان هُکم بدئے که گُروناک مبێت و وتی اُمێتا گۆن وتی مال و هستیا مبندێت که مال و هستیَ کئیت و رئوت. وتی اُمێتا هُدائے سرا ببندێت که گۆن دَسپَچی مارا اَلکاپ و پراوانێن زندے دنت.
شما بازێن وهدے هما کارانی سرا گوازێنتگ که هُداناباورێن مردمان دۆستَ بنت، چۆ که بدکاری، هئوا و هئوَسّ، هنۆش و بێساری، شرابواریئے مَهپل، ائیش و نۆش و اے گَندگێن بُتپَرستی.
همینچک که وتا شان و شئوکتی داتگ و ائیش و نۆشئے تها زِندی گْوازێنتگ، نون همینچک اَزابی بدئیێت، چێا که وتی دلا گوَشتگی: ’من مَلکهے آن و تَهتئے سرا نِشتگان، جنۆزامے نهآن و هچبر پُرسَ نگندان.‘