16 آییا یکّ مِسالے دات و گوَشتی: ”یکّ هستۆمندێن زمیندارے هستاَت که آییا چه وتی ڈگار و کِشاران بازێن دَهل و رَسَدے رَست.
هئو، بدکار چُش اَنت، مُدام آسودگ اَنت و مال و مِلکتِش دێما رئوان اِنت.
چیا که په پُرکبران هسدّی بوتان، هما وهدا که من بدکار آبادی و آسودگیا دیستنت.
دگه کمّے تُهم، شَرّێن زمینا رِتک، رُست و بَرِش کرت، جاهے سَد سَری، جاهے شست سری و جاهے سی سری.
تان وتی آسمانی پتئے چُکّ ببێت، چێا که آ وتی رۆچا په نێک و بدانَ دْرپشێنیت و وتی هئورا په پهرێزکار و رَدکارانَ گوارێنیت.
گڑا گۆن مردمان گوَشتی: ”هُژّار بێت! وتا چه هر ڈئولێن تَماه و لالچا دور بدارێت، چێا که مال و دئولتئے زیادَهی انسانئے زِندئے مکسد و مُراد نهاِنت.“
نون وتی دلا پِگری کرت که ’چے بکنان؟ منا په اِشانی اَمبار کنگا جاگه نێست.‘
اَنگت هم آییا وتا چه گواهی دئیگا دور نداشتگ. په وتی مِهرئے درشان کنگا، چه آسمانا هئورَ گوارێنیت و پُربرێن کِشاران په مۆسمَ رۆدێنیت، شمارا په الکاپی وَرد و وراکَ دنت و شمئے دلان چه وشّیان سررێچَ کنت.“