شِزّ و ڈَنگرانی تها رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت، بله دنیایی پرێشانی و مال و زَرّئے هِرس و جۆپَه و ائیش و نۆشان مانَ گیشّنت و هۆشگ و بَرَ نئیارنت.
گۆن ناپاک و زِنهکارێن چمّان، هچبر چه گناها سێرَ نبنت و سُست و نِزۆرێن مردمان په مَندر و رِپک وتی داما پِرّێننت. اے مردم تَماه و لالچا بلد و زانتکار اَنت، نالت بوتگێن اَنت.