12 چێا که پاکێن روه شمارا هما وهدا وت سۆجَ دنت که چے بگوَشێت.“
هُداوندا گوَشت: ”بنیآدمئے دپ کئیا جۆڑ کرتگ؟ کئے اِنسانا گُنگ و کَرَّ کنت؟ کئے اِنسانا چَمپَچ و کۆرَ کنت؟ منِ هُداوند نهاِنت؟
نون برئو، من ترا سۆجَ دئیان که ترا چے گوَشگی اِنت. دپ تئییگَ بیت و گپّ منیگَ بنت.“
آ وهدان که شما اۆدا برگَ بێت، دلا پرێشان مبێت که ’چے بگوَشێن‘ یا ’چۆن پَسّئو بدئیێن،‘ چێا که هرچے اۆدا شمارا گوَشگیَ بیت، هما وهدا شمارا رسیت.
آ وهدا هبر کنۆک شما نبێت، شمئے آسمانی پتئے روه شمئے زبانا هبرَ کنت.
چه مردمانی مُچّیا، یکّێا گۆن آییا گوَشت: ”او استاد! منی براتا بگوَش که چه پتئے میراسا منی بهرا بگیشّێنیت و بدنت.“
چێا که من شمارا اَنچێن هبرانی زانتکاریا دئیان که هچّ دژمنے شمئے دێما مهاۆشتیت و شمئے هبران پرۆشت مکنت.
گڑا پِتْرُس چه هُدائے پاکێن روها سررێچ بوت و گوَشتی: ”او کئومئے سرۆک و کماشان!
بله اِسْتیپان گۆن اَنچێن روه و زانتێا هبر کنگا اَت که آییئے دێما اۆشتاتِش نکرت.
بله اِسْتیپانا، که چه هُدائے پاکێن روها سررێچ اَت، آسمانئے نێمگا چارت، گۆن هُدائے شان و شئوکتے گِندگا، ایسّایی دیست که هُدائے راستێن نێمگا اۆشتاتگ.