7 بوتَ کنت آ چه وتی لۆگا جواب بدنت و بگوَشیت: ’او دۆست! منا دلسیاه مکن، لۆگئے دپ بند اِنت و من گۆن چُکّان وپتگان. انّون پاد آتکَ نکنان ترا چیزّے بدئیان.‘
بله وهدے آ ٹێلئے گِرگا شتگاَتنت، سالۆنک آتک و رَست. هما جنکّ که تئیار و جاڑیگ اَتنت، سالۆنکئے همراهیا سورئے مهمانیا شتنت و مهمانجاهئے دروازگ بند بوت.
که دۆستے چه سپرا آتکگ و منی لۆگا په ورگا هچّ نێست،‘
شمارا گوَشان، اے مرد اگن په دۆستیا پاد مئیئیت و آییا چیزّے مدنت، بله چه آییئے بازێن لێزگی و لێس و پِلّێسا پادَ کئیت و هرچے آ لۆٹیت دنتی.
وهدے کئیت که لۆگئے هُدابُند پادَ کئیت و لۆگئے دروازگا بندَ کنت، گڑا شما لۆگئے دپا اۆشتێت و هرچُنت دروازگا ٹُکّێت و تئوارَ کنێت: ’او واجه! دروازگا په ما پَچ کن!‘، بله آ پَسّئوَ دنت که ’من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت.‘
ایسّا آیانی همراه بوت و شت. وهدے لۆگئے نزّیکّا رَستنت، پئوجی اَپسرا وتی لهتێن دۆست کاسِد کرت و په ایسّایا، کُلئوی رئوان دات: ”او هُداوند! وتا زهمتوار مکن. منَ نکرزان که تئو منی لۆگا بیائے و
چه اِد و رند کَسّ په من جنجال اَڈّ مکنت، چێا که هما آزار که من په ایسّائیگی کَشِّتگاَنت، آیانی نشان انگت منی بدنا پِر اَنت.