40 او ناسرپدان! آییا که شمئے ڈنّی نێمگ، بزان جسم و جان اَڈّ کرتگ، شمئے دل و درون هم هماییا نجۆڑێنتگ؟
هُدایا گوَشت: ”بیا اِنسانا وتی جندئے درۆشما اَڈَّ کنێن، وتی شِکلا که دریائے ماهیگ، آسمانئے مُرگ، دَلوَت، سجّهێن وَکشیێن هئیوان و لاپکَشّێن جانوَرانی سرا هاکمی بکنت.“
هُداوندێن هُدایا چه زمینئے هاکا مردمے جۆڑ کرت، آییئے پۆنزا زِندئے ساهی دَمِت و اے مردم سَهدارے بوت.
نادان وتی دلا گوَشیت: ”هُداے نێست.“ اے پلیت اَنت و کارِش سِلّ و گَنده، نێککارے نێست.
آ که اے سجّهێنانی دلی جۆڑ کرتگ و آیانی هر کار و کردا زانت.
او کَمزانتێن کۆران! کجام چیزّئے دَرجت بُرزتر اِنت، تَنگئو و تلاهانی یا پرستشگاهئے؟ تلاه و تَنگئو، پمێشکا پاک و پَلگار اَنت که پرستشگاها اێر اَنت.
او کۆرێن پَریسی! پێسرا وتی پیالهئے تۆکا سپا کن، ڈنّی نێمگا آ وت پاک و سَلّهَ بیت.
بله هُدایا گوَشت: ’او نادان! اِنشپی تئیی ساه چه تئو گِرگَ بیت، گڑا تئیی اے مُچّ کرتگێن مال و مِلکت کئییگَ بنت؟‘
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”او ناسرپدان! په نبیانی سجّهێن هبرانی باور کنگا شمئے دل کۆر اِنت.