36 اگن تئیی سجّهێن جسم و جان رُژناگ ببیت و آییئے هچّ بهرے تهار مبیت، گڑا سَرجمیا دْرپشناکَ بیت، اَنچُش که چِراگئے شَهم ترا رُژناگَ کنت.“
گۆن آیان گوَشتی: ”پمێشکا شَریَتئے هر زانۆگر که آسمانی بادشاهیئے مریدے بیت، هما مردئے ڈئولا اِنت که چه وتی هَزانگا هر پئیمێن نۆک و کوَهنێن چیزّ درَ کنت.“
هچکَس رۆکێن چِراگا تَگارێئے چێرا اێرَ نکنت، چِراگدانئے سرا اێریَ کنت تان آییئے رُژنایی په لۆگئے سجّهێن مردمان برسیت.
هُژّار بئے، اے نور و رُژن که ترا هستاِنت، تهار مبیت.
وهدے ایسّایا هبر هلاس کرت، یکّ پَریسیێا آ وتی لۆگا مهمان کرت، ایسّا آییئے لۆگا شت و په وراکئے ورگا پَرزۆنَگئے سرا نِشت.
بله آ که وتی چمّان دێم په تمان و کاملێن شَریَت، بزان ”آزاتیئے شَریَتا“ تَرّێنیت و آییئے سرا مُهرَ اۆشتیت، شمۆشکارێن اِشکنۆکے نهاِنت، مَنّۆکێن کار کنۆکے. آ وتی کار و کِردا بَهتاورَ بیت.
گۆن مئے هُداوند و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے رهمت و زانتا، رُست و رُدۆم گِران ببێت. شان و شئوکت انّون تان اَبد، هماییا برسات. اَنچُش بات. آمین.