35 هُژّار بئے، اے نور و رُژن که ترا هستاِنت، تهار مبیت.
چَمّ، جِسم و جانئے چِراگ اِنت. اگن تئیی چمّ وشّ و دْراه اِنت، گڑا تئیی سجّهێن جِسم و جان رُژناگَ بیت.
تئیی چمّ، جسم و جانئے چِراگ اِنت. وهدے تئیی چمّ وشّ و دْراه اِنت، تئیی سجّهێن جسم و جان رُژناگَ بیت، بله اگن تئیی چمّ نادْراه ببیت، گڑا تئیی جسم و جان هم تهارَ بیت.
اگن تئیی سجّهێن جسم و جان رُژناگ ببیت و آییئے هچّ بهرے تهار مبیت، گڑا سَرجمیا دْرپشناکَ بیت، اَنچُش که چِراگئے شَهم ترا رُژناگَ کنت.“
هرچُنت که وتا دانا گوَشتِش بله هۆڑ و اَهمک بوتنت.
بله اگن کَسێا اے شَرّی مبنت، اَلّما کَمدید و کۆرے و شمُشتگی که چه وتی پێسریگێن گناهان پاک بوتگ.
اے، بَٹاکَ جننت و هبرِش پوچ و هالیگ اَنت. هما مردمان گۆن جسمی بدێن واهگان پرێبَ دئینت و وتی داما پِرّێننت که نۆکی چه رَدکارانی دستا رَکّتگاَنت.
تئو گوَشئے که ”من هستۆمند آن، من مال و دئولت کَٹّتگ و منا هچّ چیزّئے زلورت نهاِنت،“ بله تئو سرپد نهائے که بدهال، بزّگ، نێزگار، کۆر و جاندر ائے.