34 تئیی چمّ، جسم و جانئے چِراگ اِنت. وهدے تئیی چمّ وشّ و دْراه اِنت، تئیی سجّهێن جسم و جان رُژناگَ بیت، بله اگن تئیی چمّ نادْراه ببیت، گڑا تئیی جسم و جان هم تهارَ بیت.
پرێشتگان، دروازگئے دپئے مردمانی، وَرنا و پیرێنانی چمّ تهار کرتنت که دروازگا در گێتک مکننت.
منی چمّان پَچ کن که تئیی شَریَتئے باکَمالێن چیزّان بگندان.
گڑا من آ یله داتنت که وتی سِنگێن دلانی رَندگیریا بکننت، وتی جندئے راه و هئیالانی.
تانکه: گۆن چمّان بچارنت، بله مگندنت گۆن گۆشان بِشکننت، بله سَرکِچ مئوَرنت، هُدائے نێمگا پِر مترّنت و بَکشگ مبنت.“
لالچ و تَماه، بَدواهی، مَندْر، وئیلانکی، هَسَدّ، کُپر، تَکبّر و اَهمکی.
شمارا چمّ پِر، گڑا په چے نگندێت، گۆش پِر، بله گۆشان پَچَ نکنێت که بِشکنێت؟ شما شمُشتگ
هُژّار بئے، اے نور و رُژن که ترا هستاِنت، تهار مبیت.
بچار، انّون هُداوند ترا گیپت، کۆرَ بئے و تان وهدێا، رۆچئے رُژناییا دیستَ نکنئے.“ هما دمانا، آییئے چمّان مُج و تهارۆکیا مان شانت. دَزمۆش کنان شۆهازا لگّت که کَسے آییئے دستا بگیپت و راها سۆج بدنت.
آ، هر رۆچ گۆن همدلی، مزنێن پرستشگاها مُچَّ بوتنت و وتی لۆگان هم په وشّی و دلسِتکی نانِش بهرَ کرت و هۆریگا وراکِشَ وارت.
ترا پمێشکا آیانی کِرّا راهَ دئیان، تان چمّانِش پَچ بکنئے. آ چه تهاریا رُژناییئے نێمگا بیاینت و چه شئیتانئے پُرزۆرێن دستا دێم په هُدائے راها بترّنت، تان گناهِش پهِلّ کنگ ببنت و گۆن هما مردمان شریکدار ببنت که چه منی سرئے باوَرمندیا پاک و پَلگار بوتگاَنت.‘