24 وهدے جِنّے چه کَسێا درَ کئیت، گڑا گیابانانَ رئوت تان په وتی آرامی و آسودگیا جاهے شۆهاز بکنت، بله چُشێن جاگهے نرسیتی. گڑا گوَشیت: ’چه اۆدا که در آتکگان، پدا همۆدا رئوان.‘
او هُدا! منی هُدا تئو ائے، گۆن وتی سجّهێن دل و جانا تئیی شۆهازا آن، اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت و جسم و جانُن تئیی هُدۆناک، بےآپ و هُشکێن زمینێا.
پدا آییا گۆن ایسّایا باز رندا مِنَّت و زاری کرت که ”مارا چه اے سرڈگارا در مکن.“
وهدے ایسّایا دیست مهلوک چه هر نێمگا تچان آییئے کِرّا پێداک اِنت، جِنّی هَکَّل دات و گوَشتی: ”او کَرّ و لِلّێن جِنّ! اے بچکّا یله دئے و پدا هچبر اِشیئے جسم و جانا مپُتر.“
وهدے پِرَ ترّیت و گندیت که آ جاگه رُپتگ و ساپ و سَلّه اِنت،
گران و سنگین و هُژّار ببێت، چێا که شمئے دژمن، شئیتان، چۆ شێرا گُرّان اِنت و شۆهازا اِنت که کجا شکارے برسیتی تان بدِرّیت و اێری ببارت.