22 بله اگن زۆرمندترێن مردمے آییئے لۆگئے سرا هَمله و اُرُش ببارت و چه آییا سردست ببیت، هما سِلاهان که آ مرد چه آیان دلجم اَت، چه آییا پَچَ گیپت و آییئے مال و مِلکتا بهر و بانگَ کنت.
من تئییگ و جنێنئے نیاما، تئیی نَسل و جنێنئے نَسلئے نیاما دُژمنی پێدا کنان. اِشیئے نَسل تئیی سرَگا جنت و تئو آییئے پادئے پونزا جَنئے.“
دُژمنا گوَشت: ’من اِشانی رندا کپان و رسێنانِش، مالانی آوارا بهرَ کنان و وتی اَرواها سێراپَ کنان. زهما کَشّان و منی دستِش تباهَ کنت.‘
اگن یکّ زۆراورێن مردمے سِلَهبند ببیت و وتی لۆگئے نِگهپانیا بکنت، گڑا آییئے مال و مِلکت برجاهَ ماننت.
کَسے که منی همراه و دۆزواه نهاِنت آ منی بدواه اِنت، کَسے که مُچّ و یکجاه کنگا گۆن من هۆر نهاِنت، آ تَک و پَرک و شِنگ و شانگَ کنت.
آ که گناهَ کنت شئیتانئے چُکّ اِنت پرچا که شئیتان چه بُنگێجا گناه کنان اِنت. هُدائے چُکّ پمێشکا پَدَّر بوت که شئیتانئے کاران بپرۆشیت و زئوال بکنت.
او دُردانگێن چُکّان! شما چه هُدایا اێت و آیانی سرا بالادست بوتگێت، چێا که آ که شمئے دلا اِنت چه آییا مستر اِنت که دنیایا اِنت.