9 هما شهرئے نادْراهان دْراه کنێت و مردمان بگوَشێت که هُدائے بادشاهی نزّیکّ اِنت.
آ بادشاهانی وهدا، آسمانی هُدا دگه بادشاهیے اڈَّ کنت که هچبر تباهَ نبیت و دگه کئومێئے دستا هم دئیگَ نبیت. اے بادشاهی، آ دگه سجّهێن بادشاهیانَ پرۆشیت و هلاسَ کنت، بله وت تان اَبد برجمَ مانیت.
”چه وتی گناهان پشۆمان ببێت و تئوبه بکنێت، چێا که آسمانی بادشاهی نزّیکّ اِنت.“
چه هما وهدا، ایسّایا اے کُلئو و پئیگامئے رسێنگ بُنگێج کرت. گوَشتی: ”چه وتی گناهان پشۆمان ببێت و تئوبه بکنێت، چێا که آسمانی بادشاهی نزّیکّ اِنت.“
پدا ایسّایا گوَشت: ”په هُدائے بادشاهیا، چۆنێن دَروَرے بیارێن و چۆنێن مِسالے په آییئے بئیانا پێش بکنێن؟
آیان بازێن جِنّی گنۆکے سار کرت و بازێن نادْراهے ٹێل پِر مُشت و دْراه کرت.
بله اگن شهرێا شتێت که آ شهرئے مردمان شمارا وشّاتک نکرت، گڑا چه اۆدا در بیاێت و هما شهرئے رَهسران هرکَسا که گندێت، آیان بگوَشێت:
’شمئے شهرئے هما دَنز که مئے پادان لگّتگ، ما آ دَنزان همِدا چَنڈێن و تکێنێن، تانکه اے دَنز شاهدی بدئینت که ما هُدائے وشّێن کُلئو په شما آورت. بله بزانێت که هُدائے بادشاهی نزّیکّ اِنت.‘
په هُدائے بادشاهیئے جار جنَگ و نادْراهانی دْرهبکشیا راهی داتنت.
ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”ترا راستێنَ گوَشان، تان کَسے دوبَر پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا دیستَ نکنت.“
ایسّایا پَسّئو دات: ”ترا راستێنَ گوَشان، تانکه کَسے چه آپ و روها پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا پاد اێر کرتَ نکنت.
پمێشکا من شمارا سهیگ و سرپدَ کنان که چه هُدائے نێمگا رَکّێنگئے اے جار درکئومانی کِرّا برگَ بیت، آ گۆشَ دارنت.“
په نَتُرسی هُدائے بادشاهیئے جاریَ جت و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے بارئوا مردمی تالیمَ داتنت و هچکَسێا آ، مکنَ نکرت.