چه هُداوندا یک چیزّے لۆٹتگُن و همِشیئے پد و رندا بان، که وتی زِندئے سجّهێن رۆچان هُداوندئے لۆگا جهمنند ببان، تانکه هُداوندئے زێباییا بگندان و پرستشگاها چه هماییا رهشۆنی بلۆٹان.
وتی مال و مِلکتا بها کنێت و نێزگارانی سرا بهر کنێت. په وت اَنچێن زَرتورَگ اَڈّ بکنێت که هچبر کوَهن مبنت، نهَلّگی و اَبدمانێن آسمانی گنجے اَمبار کنێت که نه دُزّ آییا بارت و نه وَرۆک و رَمێز آییا وارت.
گڑا آ لۆٹت و گوَشتی: ’اے چۆنێن هبر اَنت که تئیی بارئوا من اِشکنگا آن؟ برئو وتی سَرجمێن هساب و کتابان بگیشّێن و بیار و منا بدئے. مرۆچی و رَند، تئو چه منی هسابداریا در ائے.‘
شما هُژّار بێت و بزانێت که چِه پئیما اِشکنێت. کَسێا که چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت و کَسێا که نێست، بله گُمانَ کنت که هستی، چه آییا هما هم پَچ گِرگَ بیت.“
شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که منی هبرا بِشکنت و منی دێم دئیۆکئے سرا ایمان بیاریت، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت و هچبر مئیاریگ کنگَ نبیت، بزان آ چه مَرکا گوَستگ و زندا سر بوتگ.