41 بله هُداوندێن ایسّایا پَسّئو دات: ”مَرتا، او مَرتا! تئو بازێن کار و بارانی سرا وتا نگران و دِلتَپَرکهَ کنئے،
بله دنیایی پرێشانی و مال و زَرّئے هِرس و جۆپَه و آ دگه چیزّانی لۆٹ و واهگ آیان رَدَ دئینت و نئیلنت هُدائے هبر سبز بترّیت و بَر و بَروَرد بدنت.
ایسّا و آییئے مرید، گوَزان و پَند جنان، آتک و مێتگێا رَستنت. اۆدا، مَرتا نامێن جنێنێا ایسّا وتی لۆگا مهمان کرت.
بله مَرتا که مهمانیئے کارانی چِن و لانچا دَزگٹّ اَت، ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتی: ”او هُداوند! ترا اے هبرئے پرواه نێست که منی گهارا منا کار کنگا تهنا یله داتگ؟ بگوَشی منا کُمکّ بکنت.“
ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ’چے بوَرێن؟‘ نه په وتی جسم و جانا که ’چے بپۆشێن؟‘
هُژّار بێت، چُش مبیت که شمئے دل په نِشه و ملاران برئوت و زِندئے پِگر و اندۆه شمئے دلا گرانبار بکنت و آ رۆچ اَناگت شمئے گُٹّا لۆپ ببیت.
شِزّ و ڈَنگرانی تها رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت، بله دنیایی پرێشانی و مال و زَرّئے هِرس و جۆپَه و ائیش و نۆشان مانَ گیشّنت و هۆشگ و بَرَ نئیارنت.
ایلازَر نامێن مردے ناجۆڑ اَت. آ، مَریَم و آییئے گهار مَرتائے مێتگ بئیتاَنیائے مردمے اَت.
ایسّایا مَرتا و آییئے گهار و ایلازَر دۆستَ داشتنت.
آیان په ایسّایا شامے جۆڑ کرت. مَرتا مهمانان آپ و تام کنگا اَت. چه پَرزۆنَگئے سرئے نِشتگێن مردمان یکّے ایلازَر اَت.
په هچّ چیزّا پرێشان مبێت، بَسّ هر هالَت و جاوَرا، گۆن دْوا و دَزبندی و شُگرگزاریا وتی اَرزا په هُدایا سَر کنێت.