40 بله مَرتا که مهمانیئے کارانی چِن و لانچا دَزگٹّ اَت، ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتی: ”او هُداوند! ترا اے هبرئے پرواه نێست که منی گهارا منا کار کنگا تهنا یله داتگ؟ بگوَشی منا کُمکّ بکنت.“
بێگاها، مرید آییئے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”اے، دور و گِستاێن جاگهے و بێوهد هم بوتگ، پمێشکا مردمان بِلّ که مێتگ و بازاران برئونت و په وت وَرد و وراکے بها بگرنت.“
پِتْرُسا آ یکّ کِرّے کَشّت و په ایراز گوَشتی: ”او هُداوند! هُدا چُش مکنات. گۆن تئو هچبر اے پئیما نبیت.“
وهدے آییئے سیاد و وارس سَهیگ بوتنت، آییئے برگا آتکنت، چێا که لهتێنا گوَشتگاَت که آ سار نهاِنت.
ایسّا و آییئے مرید، گوَزان و پَند جنان، آتک و مێتگێا رَستنت. اۆدا، مَرتا نامێن جنێنێا ایسّا وتی لۆگا مهمان کرت.
بله هُداوندێن ایسّایا پَسّئو دات: ”مَرتا، او مَرتا! تئو بازێن کار و بارانی سرا وتا نگران و دِلتَپَرکهَ کنئے،
پمێشکا په وَرد و وراکئے شۆهازا وتا دلسیاه مکنێت.
بله ایسّایا چَکّ تَرّێنت، آ نِهرّ و هَکّل داتنت.
ایلازَر نامێن مردے ناجۆڑ اَت. آ، مَریَم و آییئے گهار مَرتائے مێتگ بئیتاَنیائے مردمے اَت.
ایسّایا مَرتا و آییئے گهار و ایلازَر دۆستَ داشتنت.
آیان په ایسّایا شامے جۆڑ کرت. مَرتا مهمانان آپ و تام کنگا اَت. چه پَرزۆنَگئے سرئے نِشتگێن مردمان یکّے ایلازَر اَت.
بله په اے زئوال بئیۆکێن وراکا جُهد مکنێت، په هما وراکا جُهد بکنێت که اَبدمانێن زِندَ بَکشیت، په هما وراکا که انسانئے چُکّ شمارا دنتی. چێا که هُداێن پتا آییئے سرا وتی رَزامندیئے مُهر جتگ.“