3 برئوێت، که من شمارا گوَرگانی ڈئولا، گُرکانی نیاما رئوانَ کنان.
منا چه شێر و مزارانی دپا نجات بدئے، که تئو منا چه وَهشیێن کاییگرانی کانٹان رَکّێنتگ.
گۆش دارێت! من شمارا رئوانَ کنان، بله شما اَنچُشَ بێت که گُرکانی نیاما پَس. پمێشکا مارانی ڈئولا هُژّار و کپۆدرانی ڈئولا ساده ببێت.
سجّهێن مردم، په منی نامئے سئوَبا چه شما نَپرتَ کننت. بله هما که تان آهِرا سکّیانَ سگّیت، آ رَکّیت.
چه درۆگێن پئیگمبران هُژّار ببێت. آ، مێشئے پۆستا گوَرا کننت و شمئے کِرّا کاینت بله چه بُن و بێها دِرّۆکێن گُرک اَنت.
وتی سات و سپرا گۆن وت، نه زَرتورَگ و لۆت و پێلک بزورێت و نه چئوَٹ و سواس. راها، گۆن کَسێا گێشێن تئیارجۆڑی مکنێت.
بله کَسے که په مُزّ کارَ کنت، پَسانی واهند نهاِنت. وهدے گندیت که گُرک دێم په پَسان پێداک اِنت، آیان یلهَ کنت و تچیت. گڑا گُرک پَسانی سرا هَمله و اُرُشَ کنت و آیان شِنگ و شانگَ کنت.
چه اے هبرا بێهئیال مبێت که من گۆن شما گوَشتگ: ’گُلام چه واجها مسترَ نبیت.‘ اگن آیان منا آزار داتگ، شمارا هم آزارَ دئینت. اگن منی هبرِش زرتگ، شمئے هبرا هم زورنت.
شمارا چه کَنیسَهان درَ کننت. چُشێن وهدے هم کئیت که شمئے کُشۆک گُمانَ کننت که گۆن شمئے کُشگا هُدائے هِزمتا کنگا اَنت.
منَ زانان چه منی رئوگا رَند، دِرّۆکێن گُرک شمئے نیاما کاینت و رمگئے سرا رهمَ نکننت.
من آییا سهیگَ کنان که په منی ناما آییا چینچُک آزار سَگّگی اِنت.“
چه آییا لۆٹتی په دَمِشْکئے شهرئے کَنیسَهانی سرۆکان کاگدے بنبیسیت که شاوولا اے اِهتیار ببیت، اگن آییا اۆدا ”اے راهئے“ هر منۆگرے دیست، مردێنے ببیت یا جنێنے، بندیگ بکنت و اورشَلیما بیاریت.