منی پِر ترّگئے مِسال، همے ڈئولا اِنت که مردے دور و دْراجێن سپرێا برئوت، رُکست کنگئے وهدا، سجّهێن هِزمتکارانی کار و باران سر و سۆج بکنت و نِگهپانا هُکم بدنت: ’سار و هُژّار بئے!‘
مرید، په آییئے مِستاگئے شِنگ و تالان کنگا، هر مُلک و شهرا شتنت و هُداوند هم آیانی همراه اَت و گۆن بازێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیان، وتی هبرانی بَرهَکّیای راست و پَدّر کرت.
هما باوَرمند که چه اِسْتیپانئے وهد و باریگئے آزاران، شِنگ و شانگ بوتگاَتنت سات و سپر کنان، پینیکیَه، کِبْرِس و اَنْتاکیَهئے سرڈگاران رَستنت، هُدائے هبرانی مِستاگا تهنا گۆن یَهودیان گوَشگا اَتنت.
بله منَ گوَشان زلوری اِنت که من اِپاپْرۆدیتوسا پدا شمئے کِرّا دێم بدئیان که آ، منی برات و همکار و همکۆپگێن جُهدکار و شمئے کاسِد اِنت که شما په منی زلورتانی پوره کنگا دێم داتگ.
براتان! شمارا مئے جُهد و زهمت الّم یات اَنت. وهدے ما شمئے کِرّا هُدائے وشّێن مِستاگئے جارا جنَگا اَتێن، ما شپ و رۆچ کار هم کرت تانکه چه شما کَسێئے سرا بارے مبێن.
او براتان! نون ما چه شما دزبندیَ کنێن، هما مردمان اِزّت بدئیێت که شمئے نیاما زهمت کَشّگا اَنت و هُداوندئے راها شمئے مستر اَنت و شمارا سر و سۆج کنگا اَنت.
پمێشکا ما وتی وَسا کار و جُهدَ کنێن، چێا که ما وتی اُمێت نمیرانێن هُدائے سرا بستگ. سجّهێن مردمانی رکّێنۆک هما اِنت، هاس همایانی رکّێنۆک اِنت که ایمانَ کارنت.