15 او کَپَرناهومئے مردمان! شما چست کنگ و آسمانا برگَ بێت؟ هچبر! مُردگانی جهانا سَرْشَکونَ بێت.
گوَشتِش: ”بیا په وت شهرے اَڈَّ کنێن، اَنچێن بُرجے مانی ببیت که سَرٹُلّی آسمانا سر ببیت، تانکه په وت نامے اێر بکنێن که سجّهێن زمینئے سرا شِنگ و شانگ مبێن.“
چه آیان متُرسێت که جِسم و جانا کُشتَ کننت، بله ساه و اَرواها کُشتَ نکننت، چه هماییا بتُرسێت که جسم و جان و ساه و اَرواه، دوێنان دۆزها دئور دات و بێران کرتَ کنت.
او کَپَرناهومئے مردمان! شما چست کنگ و آسمانا برگَ بێت؟ هچبر! مُردگانی جهانا سَرْشَکونَّ بێت. چێا که هما مۆجزه و اَجِکّایی که په تئو پێش دارگ بوتنت، اگن سُدومئے شهرا ببوتێننت، آ شهر تان رۆچِ مرۆچیگا منتگاَت.
ناسِرَهئے شهری یله دات و کَپَرناهومئے شهرا جَهمنند بوت. کَپَرناهوم، جَلیلئے مَزَنگوَرمئے کِرّا، زِبولون و نَپْتالیئے کَبیلهانی سرڈگارا اِنت.
آ وهدا، گرێوێت و دنتان په دنتانَ درُشێت، چێا که اِبراهێم، اِساک، آکوب و سجّهێن پئیگمبران، مان هُدائے بادشاهیا گندێت، بله وت چه هُدائے بادشاهیا ڈنّا دئور دئیگَ بێت.
هما سێر و هَزگارێن مرد، دۆزها سکّ بَزّگی کَشّگا اَت. آییا که سر چست کرت چه دورا چمّی په اِبراهێما کپت که هما ایلازَر آییئے کَشا نندۆک اَت.
هُدا تنتنا چه هما پرێشتگان سر نگوَست که گناهِش کرت. دۆزهئے تهارترێن تهارۆکیا بند و زمزیلی کرتنت تان دادرَسیئے رۆچ برسیت.